"Μια νύχτα κράτησα την Ομορφιά στα γόνατά μου
Και τη βρήκα πικρή
και τη βλαστήμησα."
Arthur Rimbaud


Friday, July 30, 2010

ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΝ

Το άφταστο όνειρο
    του Δον Κιχώτη
Ο σπαραγμός του χαμού
Η θάλασσα που απλώνεται
        ατέλειωτη
Το κλάμα στον ώμο
        του φίλου
Ο ελάχιστος θόρυβος
    του ξημερώματος
Η Τέχνη
Η Περηφάνεια
Η Αξιοπρέπεια
Τα Όνειρα
    Τα Όνειρα
Τα μυνήματα
    εκατομύρια έτη φωτός
    από τ’ αστέρια
Η φωνή στο τηλέφωνο
Η εκπλήρωση του Ακατόρθωτου
Κι ένας ύπνος
    με το φεγγάρι παραμάσκαλα...

Αυτά αξίζουν
Κι όλα τ’ άλλα
    λόγια
    και λόγια
    έτσι
    Η ώρα να περάσει
    και τα χρόνια
Ποιός νοιάστηκε για τις στιγμές;

Thursday, July 22, 2010

ΛΕΠΙΔΙ ΣΑΝ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ
Για την Κατερίνα...

Κι όταν όλα
κατά πάνω μου έρχονται
σηκώνομαι
απλώνω τα χέρια
    σαν τον Εσταυρωμένο
    και χορεύω
        Αργά
        Βαριά...

Καλού-κακού σφίγγω
    και το λεπίδι
    στη χούφτα
κι αν ζαλιστώ
τα δικά μου τα χέρια
    θα ματώσω
    και πάλι...

Sunday, May 2, 2010

ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΙΣΟΡΟΠΙΑ

Είναι βράδια
    που νιώθω
        να κρεμιέμαι
        από μια
            λεπτή
            λεπτή
            κλωστή
            στο ταβάνι
        Ευαίσθητη
        τεντωμένη και
        ακίνητη
        Κι αντί για πάτωμα
        νερό
        παντού νερό
            απειλητικό
            αμίλητο
        Το δωμάτιο όλο
            Ωκεανός

Κι όμως
    να μη μιλήσω
    να μη σαλέψω
    να μη κοιτάξω
    να μη κλάψω
Μήπως και
    σπάσει
    η κλωστή
Μήπως και
    πέσω
    σ’ αυτή
        τη Θάλασσα
        Σιωπής...
------------------------------------------------------------

ΠΟΡΕΙΑ

Περπατάω
με γυμνά πόδια
    σε χώμα-λάσπη

Μισός Ήρωας
Μισός Προδότης

- Ο Χρόνος
μου στείνει
παγίδες
σε σκοτεινά περάσματα
τις Νύχτες
πότε ξεφεύγω
πότε χτυπάω
πότε τρέχω
πότε ξυπνάω
πότε ουρλιάζω
πότε ξεχνάω... -

Μισός Άνθρωπος
Μισός Φάντασμα
    Περπατάω
        γυμνά
            πόδια
                χώμα
                    Λάσπη
-----------------------------------------------------------
ΠΡΩΪΝΟ

Αν ήξερα
Θα μάζευα τις ώρες
    -τις μικρές στιγμές-
    μια-μια
    προσεκτικά
Θα τις τακτοποιούσα
    σαν άλμπουμ
    με φωτογραφίες
    απ’ τις διακοπές...

Να μη χαθεί
    το χάδι το πρωϊ
        μεσ’ τα σεντόνια
    το βαρύ του ύπνου χέρι
        να ψηλαφεί

Φιλιά γαντζωμένα
    στο σώμα
    στα μάτια
    στα μαλιά
    στις ανάσες
    στο σβέρκο
    στα όνειρα
    στην πλάτη
    στα χείλια...
   
    ...Εκεί
    στην άκρη
        στην ελάχιστη καμπύλη
            που το χαμόγελο άφησε
    όλες οι λέξεις
            στάθηκαν...
-----------------------------------------------------------

ΣΥΝΘΕΣΗ

Όταν σιωπάς
σ’ ακούω
    πιο καλά
Τα λόγια σου
φοβάμαι
είναι ηχηρά
και πονάνε
    στ’ αυτιά μου
    τα πληγώνουν
    τα ματώνουν
    τα σχίζουν
    τα χαράζουν
    τα τεμαχίζουν...
...Μετά
όταν μαζεύω
    τα κομμάτια
Λάθος
    τα συναρμολογώ
    κι από ήχοι
    - Ω! τί κατάντια -
Νότες
    γίνονται...
------------------------------------------------------------

Friday, April 9, 2010

ΛΕΞΕΙΣ

Τόσες Λέξεις
    που επώδυνα
        περίμεναν
    στιγμή με τη στιγμή
    ώρες ατέλειωτες
        σε νύχτες αγρύπνιας
        με φεγγάρια-φονιάδες
            να δοκιμάζουν
            τις αντοχές της νιότης
            σε μέρες ηρωϊσμού
            τις γροθιές πιο πέρα
            κι απ’ τον ήλιο να υψώνουν
            και στο τέλος
                πάντα
                τους καθρέφτες
                να χτυπούν...

Λέξεις
    που γενναία
        αντιστάθηκαν
    χρόνια και χρόνια
    στην ένταση
        του λάρυγγα
    μη τύχει κι αφεθούν
    -προς θεού-
    μη τύχει και γίνουν
        ψίθυροι...

... Τώρα
Χαμένες
Σε μικρά μυνήματα
Σε συσκευές
“κινητών τρίτης γενιάς”...
----------------------------------------------

“ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΑΥΤΕΣ ΘΑ ΕΚΔΙΚΗΘΟΥΝΕ”
Οδ. Ελύτης

Δε μου ‘εχεται πια
μυρωδια από πατρίδα
και τα λόγια μου
    το ξέρω
    σύντομα κι αυτά
    θα χαθούν
Λέξεις θα ψάχνω
    σ’ άλλα λεξιλόγια
    και ρήματα...

...Ρίμματα...
    Στο δρόμο
     κάθε νύχτα
    σαν επιστρέφω
    ακούω τα βήματά μου
        να σέρνονται
        αργά
σαν τους φονιάδες
που τριγυρνάνε και ψάχνουν
το επόμενο θύμα
        το αίμα
    και πάλι
    να φορτίσει
    τα παιδικά οράματα...

Με φοβίζω τις Νύχτες
    κι είναι αυτός
        ο λόγος
    που με κλείνω ερμειτικά
    στα υγρά δωμάτια
    με τις τηλεοράσεις...
Στις Θάλασσες
    Δε θα γυρίσω
    Δεν αρέσκονται αυτές
        σε φονιάδες
        σαν κι εμένα.

Friday, March 19, 2010

ADDICTION

Εξαργυρώνω
τις μνήμες μου
με ουσίες...
Ό,τι νάναι
όπως νάναι
μόν’ από πάνω μου
να φύγουν

- Καίει η ζέστη
ΛΙΩΝΩ
Σας παρακαλώ
λίγο φαρμάκι
κάτι
να παγώσει
το αίμα μου... -
------------------------------------------------------------
ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Πώς είναι
εκεί που άλλοτε
κοιτάζοντας
σε έξαλλους ρυθμούς
αγέροχα
-έως-
αλλαζονικά
τις σιωπές
νικούσες
με οράματα...

(Μια ματιά στο πέλαγος
και νάτη!
Η μουσική
της καινούριας μέρας...)

Τώρα
Πώς είναι
και όλα λιγοστέψαν
μόνος
χορεύεις
με τ’ αγάλματα
Πώς είναι
δίχως φωτιές
Πώς είναι
δίχως φθόγγους
να ουρλιάζεις
Πώς είναι
στη Λήθη
αυτοεξόριστος
Πώς είναι
οι Νύχτες-Μαχαίρια
Πώς είναι
στον καθρέφτη
να κοιτάζεις
σιγά-σιγά
να γίνεσαι
από άνθρωπος
Σκιά...

------------------------------------------------------------
ΑΝΤΟΧΕΣ

Αντέχεις στη θλίψη
με τον καιρό
Αντέχεις στη Σιωπή
Τ’ αγγίγματα στο σώμα
μαχαιριές που κλείνουν και
Αντέχεις, όπως λένε
με τον Καιρό
Σημάδια
μόνο να κοιτάς
να νιώθεις
ν’ αντέχεις
το κλάμα
να μην ομολογείς
να μη σπαράζεις
να μη κρατάς σφιχτά
τις θύμισες στη χούφτα
και τα φιλιά
Αντέχεις
να μη χαρίζεις
σε χείλη “ξένα”
Αντέχεις τις Θάλασσες
που φεύγουν
να μην κοιτάς
σε άγονη στεριά
Αντέχεις πίσω να μένεις
με προσευχές
ο ορίζοντας
καράβια να δείξει
και πανιά...
Αντέχεις στα όνειρα
πρόσωπα και κορμιά
κι ανάσες και γνεψίματα
δικά σου και παντοτεινά
να κρύβεις και να
ποθείς...

Αυτό που δεν
Αντέχεις
οι νότες
που ουρλιάζουν
όταν
τελειώνει
η Μουσική...
-------------------------------------------------------------
ΔΕΥΤΕΡΙΑΤΙΚΟ

Ποιός θα μου πει
Δεν έχουν τέλος
οι ορδές των αγαλμάτων
Ποιός θα μου δείξει
Κλείσαν τα βιβλία
πήραν τους δρόμους
τα παιδιά με τα όνειρα
και τα σχισμένα παντελόνια
Κάποτε με σημαίες και λάβαρα
για μια επανάσταση
βουβή
αχάριστη
και τώρα
αριθμοί και πορτοκαλί σελίδες...
Κι η πόλη
η γαλήνη
το λίκνισμα
της μουσικής
το απαλό

Οι ένοχες
και ηρωϊκές
σιωπές
οι άκαιρες
οι άσκοπες
οι άσημες

Το υγρό ξημέρωμα
στους δρόμους
της ομίχλης
Σκιές
Σκιές
Σκιές

Αφήστε με
κουράστηκα
Γυρνάω στο σπίτι
Δίπλα της
να με βρει
όταν ξυπνήσει
Μη και τρομάξει
στη μοναξιά
τη Δευτεριάτικη...

Εξάλλου
Ποιός πίσω θα μου δώσει
τα χαμένα φιλιά
τα “σ’ αγαπώ”...
Κι αυτά με τα χρόνια
ξεχνιούντε...
-------------------------------------------------------------
CALL ME SNAKE

Ξεφεύγει
ξεγλιστρά
σα φίδι - φεύγει
Τα πρωϊνά θυμάται
τα οράματα
θλίβεται
Αυτά που ποθεί
Αυτά που απέκρουσε
μελλοντικές εκρήξεις
ήδη σχηματισμένες
διαταραχές μνήμης:
κορίτσια που πλέξαν
τα μαλλιά τους
με κλαδιά από ελαιώνες
αγάλματα εκτεθιμένα
σε επιρροές καιρικές
(ή μήπως θα έπρεπε να πω
χρονικές;)

Αστρικές βουλές
την ώρα της γέννησης
της έμαθαν να ελίσσεται
συνέχεια
σε “άλλες οδούς”
------------------------------------------------------------
ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ
ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ

Είμαι καλά
Είμαι καλά
Μην ανησυχήσετε
ποτέ πια
Είμαι καλά
και έτοιμη
Ψάχνω το στυλό
να το γράψω
να μείνει
στο χαρτί
να επιβεβαιωθεί
να το πιστέψετε
να το πιστέψω...
Μήπως τύχει
και ξεχάσω
Μήπως τύχει
και βουλιάξω
και πάλι
στη Λήθη
στην Εμμονή
να μη θυμάμαι
να μη βλέπω
Μόνη
στα σκοτάδια
με τα φαντάσματα
και τα αιμάτινα φεγγάρια
...Στις Σιωπές
να πάψουν
τα ουρλιαχτά...
Όμως
Μη φοβάστε
Είμαι καλά
και έτοιμη
Όπως προστάζουν
οι Καιροί...

Sunday, March 14, 2010

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΥΑ Η ΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ
ΠΙΟ ΜΑΚΡΥΑ ΚΙ ΑΠΟ ΤΗ ΛΗΘΗ...