ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΝ

Το άφταστο όνειρο
    του Δον Κιχώτη
Ο σπαραγμός του χαμού
Η θάλασσα που απλώνεται
        ατέλειωτη
Το κλάμα στον ώμο
        του φίλου
Ο ελάχιστος θόρυβος
    του ξημερώματος
Η Τέχνη
Η Περηφάνεια
Η Αξιοπρέπεια
Τα Όνειρα
    Τα Όνειρα
Τα μυνήματα
    εκατομύρια έτη φωτός
    από τ’ αστέρια
Η φωνή στο τηλέφωνο
Η εκπλήρωση του Ακατόρθωτου
Κι ένας ύπνος
    με το φεγγάρι παραμάσκαλα...

Αυτά αξίζουν
Κι όλα τ’ άλλα
    λόγια
    και λόγια
    έτσι
    Η ώρα να περάσει
    και τα χρόνια
Ποιός νοιάστηκε για τις στιγμές;

ΛΕΠΙΔΙ ΣΑΝ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ
Για την Κατερίνα...

Κι όταν όλα
κατά πάνω μου έρχονται
σηκώνομαι
απλώνω τα χέρια
    σαν τον Εσταυρωμένο
    και χορεύω
        Αργά
        Βαριά...

Καλού-κακού σφίγγω
    και το λεπίδι
    στη χούφτα
κι αν ζαλιστώ
τα δικά μου τα χέρια
    θα ματώσω
    και πάλι...